به گزارش ماین نیوز، «نام گلگهر را از من که گلی و خواهرم گوهر در سال ۱۳۴۰ گرفتند»، این گفته دو خواهر گلی و گوهر شاهمرادی است که با مدرک و شواهد میگویند از عشایر ساکن در منطقه گلگهر امروز بودیم و پدرمان حبیبالله شاهمرادی که میتوان گفت: کاشف این معدن در سال ۱۳۴۰ بود، نام من و خواهرم را بر روی این منطقه گذاشت تا به خاطر کشف معدن نام اصلی و شناسنامه آن باشد.
این دوخواهر میگویند ما که کودکی ۷ ساله بودیم و از آن زمان به یاد داریم، پدرمان که الان در قید حیات نیست دهها کارگر را بهکار گرفت و چند اتاق ساخت تا معدن را بتواند استخراج کند اما وضعیت مالی پدر و حتی فروش گوسفندان عشایریمان نتیجه نداد و نبود امکانات پدر را به این فکر انداخت تا با ادارات مربوطه به صنایع استان در میان گذاشته شود که مسؤولان آن روز هم ما را تشویق و خبر از کشف معدن آهن را دادند.
این دو خواهر میگویند ما تاکنون طی چندین سال گذشته به همه مسئولان استانی و کشوری شرح حال خود را نامهنگاری کردیم و هیچ توجهی هم به ما نشده و امروز مکان و منزل ما شده است یکی از معادن بزرگ آهن کشور بدون اینکه به ما توجه کنند یا سهمیه اشتغالی برای جوانانمان بدهند.
این خواهران که امروز در روستای نصرتآباد سیرجان ساکن هستند و به سختی معیشت میکنند، میگویند کاش مسئولان استانی و کشوری و حتی مدیران ارشد گلگهر حتی وقت ملاقاتی به ما میدادند تا حداقل حرفمان را گوش کنند.
در همین راستا خیلی از کسانی که سنشان بالای ۶۰ سال است و با این منطقه آشنایی دارند و عشایر منطقه و محل سکونتشان را میدانند گفتههای گلی و گوهر شاهمرادی را تایید کرده و خروجشان از منطقه عشایرنشینان بدون احقاق حقی را ناشی از بیکسی و نابسامانی آنان پس از مرگ پدر میدانند و میگویند مسئولان گلگهر که در سطح کشور و منطقه میدرخشند، خوب بود پاسخگوی این خانواده باشند.
بابایی مدیر روابط عمومی مجتمع معادن سنگ آهن ۲ و ۴ در سال ۹۱ ضمن تایید این نامگذاری در مصاحبهای در نشریات محلی سیرجان گفته بود: این معادن در دهه ۳۰ توسط یک معدنکار بهنام شعبان فتاحی و حبیبالله شاهمرادی کشف میشود و این معدنکار نام گلی و گوهر را که از دختران شاهمرادی بودند روی منطقه میگذارد و ذخائر این معدن تا دهه ۶۰ دست نخورده باقی میماند و از سال ۶۰ عملیات اکتشاف آغاز میشود.
سخنان فرزند گلی وارث معدن گل گهر
در روزگاران قدیم در دوران قبل از انقلاب اسلامی، پدربزرگ من روی این زمین کار میکرد و در آن زمان دو دختر داشت به نام گلی و گهر. این جملات را احمد نژاد منساری فرزند گلی به «عصرمعدن» گفت و اظهار کرد: پدربزرگ بنده ( به نام حبیب الله شاهمرادی) سالهای بسیاری روی زمین مشغول دامداری بود. او نیز مانند دیگر عشایر استان کرمان به دامداری مشغول بود و نام دو دخترش یعنی گلی و گهر را روی دشتی که گله اش را برای چرا می آورد گذاشت.
فرزند گلی گفت: پدربزرگ بنده خیلی اتفاقی متوجه شد که در دشتی که کار میکنند، سنگهای باارزشی وجو دارد و در واقع آنجا یک معدن بزرگ از سنگآهن است.
او ادامه داد: پدربزرگم با معدن آشنایی نداشت، اما دوستی داشت به نام آقای فتاحی که همیشه به دیدنش میآمد و به او میگفت که در اینجا سنگهای با ارزشی وجود دارد. از این ماجرا مدتی گذشت تا اینکه بعد از چند وقت فتاحی دوباره به پیش پدربزرگم میآید و به او میگوید تعدادی سنگ پیدا کرده و آنها را آزمایش میکند و متوجه میشود این سنگها ارزشمند هستند.
فرزند گلی میگوید: پیش از این پدربزرگم سالهای بسیاری روی این زمین کار میکرد و اکنون نیز بسیاری از مردم قدیمی منطقه در جریان داستان این معدن، نامگذاری و کشف سنگهای معدنی آن هستند. بعد از این اتفاقها پدربزرگم دیگر دارایی نداشت و از کار افتاده شده و پیگیر معدن نشد.
(اینجا باید اشاره کنیم که معادن بزرگی که از ذخیره بالایی برخوردار هستند انفال به حساب آمده و در اختیار دولت قرار می گیرند تا بهره برداری از آن انجام شود. )
اکنون دولت این معدن را در اختیار دارد و البته اکنون در بخشی از این معدن شرکتهای خصوصی مشغول فعالیت هستند.
فرزند گلی گفت: البته در کنار پدربزرگ من بسیاری دیگری از مردم منطقه بودند که در کنار ایشان روی دشت گلگهر کار میکردند. مادر من خانم گلی و خاله ام خانم گهر اکنون در روستا زندگی میکنند و زندگی بسیار سادهای دارند.
به گفته او، اقدامات بسیاری از سوی خانوادهاش برای اینکه بتواند حداقل زندگی راحتی را برای این دو خواهر فراهم کنند، انجام شده و نامهنگاری هایی نیز با سازمان ایمیدرو صورت گرفت تا اینکه در سال ۹۱ بنده و پسرخاله ام مشغول کار شدیم.
فرزند گلی معتقد است معدن گلگهر به عنوان یکی از بزرگترین معادن بزرگ در ایران بوده و با توجه به بحث درآمدزایی این معدن میتوان شرایط نسبتا مناسبی برای گلی و گهر و خانواده آنها فراهم کرد. یکی از اقداماتی که میتوان برای افراد خانواده گلی و گهر انجام داد همان اشتغالزایی و گرفتن حقوق و بیمه شدنشان است که آنها بتوانند در این مسیر به ما کمک کنند.