پوشش مردم کرمان
در جامعه شهری استان کرمان زنان از چادر یا روپوش در مکان‌های عمومی استفاده می‌کنند و مردان کت و شلوار یا پیراهن و شلوار می‌پوشند.
زنان در خانه یا در مجالس مهمانی لباس ویژه‌ای جدا از بقیه نقاط ندارند فقط پوشش زنان عشایر در بعضی نقاط متفاوت است که متأسفانه امروزه در حال از بین رفتن است.
زنان ایل آسیاب‌بر لباس گشاد تا سر زانو بر تن می‌کنند و از روسری به نام «شلیک» که با سکه تزئین شده است، استفاده می‌کنند.
زنان ایل افشار و طایفه قاسم اولادی، لباس‌های بلند دارند، دور سر دستمال می‌بندند و روی آن چارقد می‌گذارند.
زنان در ایل بچاقچی دامن چین‌دار، چارقد، دستمال و عمامه دارند.
زنان عشایر بلوچ لباس گشاد و بلندی تا روی پنجه پا می‌پوشند که دارای سرآستین و یقه‌های تنگ است.
فرهنگ استان کرمان متشکل از ترکیب فرهنگ‌های بلوچی، زرتشتی و کرمانی است و هر گروه پوشاک مخصوص به خود را دارد.
پوشاک محلی زنانه
(تن پوشهای زنانه ) شلیت
دامن کوتاه و پرچینی بوده که روی شلوار به تن میکردند و کمر آن مانند شلوار دارای لیفه بوده که با نخی به کمر محکم می‌شده است.
پیران
پیراهن چین دار یقه گرد و دارای آستین لوله ای یا پفی بوده است.
پیراهن شش ترک
قسمت کمر این پیراهن تنگ دوخته می‌شد و پائین تنه دو برابر گشاد بوده است.
آستینها بلند و سرشانه چین میخورده است.
یل
نوعی تن پوش (کت) که زنان و دختران در فصل سرما تن میکردند. قد آن تا روی باسن بوده است.
پیراهن چین پیله ای
از جنس کتان دارای یقه گرد وآستین های بلندبوده است. دارای مچ پیچ بوده پایین تنه را مانند دامن چین پیله ای میدادند.
(سرپوشها) چارقد
پارچه ایست چهارگوش که آن را به صورت سه گوش تا کرده و بوسیله سنجاق قفلی زیر گلو محکم می‌شود.
افراد غنی به سنجاق قفلی گویهای طلایی یا سنجاق طلا آویزان میکردند.
پیچه
پیچه نقاب مانند بوده و از یال و دم اسب تهیه می شده است.
پیچه را بوسیلهٔ روبانی که در بالای آن وصل می‌شده روی پیشانی قرار میدادند و بند آن را پشت سر گره می‌زدند ، آنگاه چادر مشکی را روی آن می‌انداختند.
چادر دلاغ
همان چاقچور یا چاقشور است.
جورابی است از نوک انگشت پا تا کمر که پاچه آن تنگ و بالای آن گشاد و شلوار مانند است که زنها به پا میکردند.
چادر دلاغ به صورت چادر عربی اما بدون آستین بوده و شلوار مشکی زیر آن می‌پوشیدند.
(پای پوشهای زنانه)
ساغری ، قندره ، کفشهای گیوه ای ، گالش
پوشاک محلی مردانه
سرپوشها
کلاه گرد نمدی ، کلاه دوره ای (شاپو ، کلاه پهلوی ، عمامه ، کلاه بافتنی (کاموایی)
تن پوشهای مردانه
پیراهن ، قبا ، سرداری ، جلیقه ، شال کمر
- پیراهن: نسبتاً بلند یا بالای زانو که از دوطرف پهلو به اندازهٔ cm ۱۵-۱۰چاک می‌خورد.
یقهٔ آن گرد و ساده که از سرشانه یا جلو دکمه می‌خورد. آستینها گشاد و بلند و در قسمت مچ یک چاک کوچک داشته که روی شلوار می افتاده است.
هنگام کار آن را در شلوار می‌نمودند.
اشراف و اعیان جامعه درقسمتهای یقه ، سرآستینها و انتهای پیراهن را با نخهای رنگی روشن نقده دوزیمی کردند و با نوارهای تزئینی آن را پراقدوزی می‌نمودند.
- قبا: کتی بلند و بدون یقه بود بطوریکه وقتی آن را به تن میکردند یقهٔ آن به شکل هفت یا مایل درمی آمده است.
جلو آن باز که بوسیلهٔ چنددکمه و بندیک دوطرف قبا به همدیگر وصل می‌شد یا کلاً دکمه نداشته که درپهلو به همدیگر پیوند می‌خوردند.
پاپوشهای مردانه
گیوه ، ساغری ، ارسی ، زنگال ، قندر ، شاپسند
پاپیچ یا مچ پیچ
این پاپوش تا حدود ۵۰ سال پیش در کرمان رایج بوده و به غیر از نظامیان که همیشه استفاده میکردند
، عامه مردم در زمستانهایا در هنگام کشاورزی یا شکار از آن استفاده کی نمودند.
مچ پیچها اصولاً ازپارچه‌های پشمی و ابریشمی به عرض cm ۱۵-۱۰و به طول تقریبی m ۵-۴از مچ پاتا زیر خم زانوها پیچیده می‌شده است.
در سیرجان به پاتو و در بین زرتشتیان به پاتابه معروف بوده است.
پوشاک نوزادان
دور گوشو : پارچه ای است سه یا چهار گوش که روی کایتو برسر نوزاد می پوشیدند.
دورگوشو را به صورت سه گوش درآورده و پشت گردن گره می زدند.
چارقدو: روسری‌های چهار گوش کوچک بودند.
کلاه چینو: کلاهی که دورتادور آن با پارچهٔ دیگری چین میخورده و بوسیلهٔ دو بند زیر گلو بسته می‌شده.
لچک :روسری‌های سه گوش را می‌گویند.
شمیلوی کلاه دار: نوعی شنل کلاه دار از جنس مخمل یا پارچه‌های پشمی تهیه می‌شده است.
در صورت تمایل بوسیلهٔ دو بند زیر گلو محکم می‌شود. قد آن از نوک سر تا نوک پا بوده است. جلو پیشانی کلاه را به صورت چین دار درمی آوردند. نوع دیگر بدون کلاه بوده است.